COLOFON
nr. 51 december 2010
redactie:
Berrie, Hans, Anita, Samira en Guus.
Foto's: Guus
Redactieadres:
Stichting Vredesburo Eindhoven
Grote Berg 41
5611 KH Eindhoven
tel/fax: 040 2444707
e-mail: info@vredesburo.nl
internet: www.vredesburo.nl
Postbanknr: 5265491
Deze nieuwsbrief verschijnt 4x per jaar.
De volgende nieuwsbrief zal in april 2011 verschijnen.
INHOUD
Redactioneel
Bij de start van een nieuw decennium
Nieuwjaarsbijeenkomst 2011
De blaadjes
De Bieb
Raar maar waar
Zijn en doen!
StagePerikelen
REDACTIONEEL
Normaal gesproken vertel ik in het redactioneel iets over de inhoud van deze nieuwsbrief en dat zal ik ook nu weer doen, maar daarnaast wil ik ook wat kwijt over een onderwerp, dat niet terugkomt in deze nieuwsbrief. Ik doe dit niet vaak, maar soms zijn er dingen, die ik toch kwijt wil.
Het gaat over het fenomeen van Wikileaks, dat de laatste tijd voortdurend in het nieuws is. Er zijn een aantal dingen, die daarbij om wat bezinning vragen. De spreekbuis van Wikileaks is Julian Assange. Hij wordt door sommigen als een soort heilige beschouwd en onaantastbaar bevonden. Ik wil geen oordeel vellen over hetgeen waarvan hij beschudigd wordt, maar mochten deze beschuldigingen terecht zijn, dan zal hij hier ook voor berecht moeten worden. Dit doet geen afbreuk aan de waarde van het werk van Wikileaks. Julian Assange is misschien het gezicht van Wikileaks, maar Wikileaks is veel groter dan Julian Assange.
Een ander punt is de reactie van overheden op de onthullingen van Wikileaks. Regeringen in diverse landen willen (om onbewezen redenen van veiligheid) een steeds transparantere burger. Men wil zowat alles weten van wat de burger doet en men wil daar steeds meer grip op krijgen, maar als het om de eigen transparantie gaat, schreeuwt men moord en brand als er dingen over hen onthuld worden.
Het gaat in deze zaak trouwens niet over vrijheid van meningsuiting, zoals sommigen beweren. Wikileaks draagt geen mening uit in haar publicatie van geheime en minder geheime informatie. Het gaat hier om het recht van informatie, het recht van de burger om te weten wat bestuurders uitspoken. De enige mening, die hieruit te halen is, is de mening, dat we van de overheid op zijn minst dezelfde transparantie mogen verwachten als van ons gevraagd wordt.
Tenslotte nog iets over de mensen, die in solidariteit met Julian websites blokkeren als protest: als je een open en vrij internet van belang vindt, waarin plaats is voor Wikileaks en andere onthullingssites dan moet je niet als wapen kiezen het blokkeren van de vrije toegang tot dat internet. Je geeft je tegenstanders hiermee alleen maar meer munitie om internettoegang verder te beperken.
In de nieuwsbrief vindt u verder, naast de bekende vaste rubrieken een uitnodiging voor onze nieuwjaarsbijeenkomst. Deze vindt op 15 januari plaats. We hopen een aantal van u daar (weer) te ontmoeten.
Tenslotte wil ik onze stagiaire Samira een compliment geven voor haar stukje over haar stage. Ik ben de laatste jaren nog weinig stukjes voor Stageperikelen tegengekomen, die zo goed geschreven zijn, zeker wat betreft spelling en grammatica. Het verhaal, dat MBO- studenten niet meer fatsoenlijk Nederlands kunnen schrijven, gaat zeker niet op voor Samira.
Bij de start van een nieuw decennium
Op weg naar de “nieuwe geborgenheid”: Vredespolitiek in het perspectief van de veranderende politieke verhoudingen.
Ooit waren wij de bewakers van tolerantie en vrijheid. Ooit waren wij een land waar mensen naar toe wilden, omdat hier het experiment nog bestond en de eigenheid van mensen werd gerespecteerd. In 10 jaren tijd zijn wij verworden tot een bang land waar rechts de discussietoon bepaald en waar het lijkt alsof links in een winterslaap is gegaan. Centraal in de ontwikkelingen staat dat mensen weer terugwillen naar duidelijkheid en zekerheid. Men wil de geborgenheid van de eigen bekende kring. Men wil geen mondiaal denken, maar de vertrouwde familieverbanden. Men wil geen onbegrijpelijke kunst, maar het warme bad van de begrijpelijkheid en herkenbaarheid. Men wil weer een baan voor het leven en niet de flexibiliteit en de daarmee gepaard gaande onzekerheid.
En toch……………..ook mensen die met “Vrede” bezig zijn kunnen uit deze maatschappelijke tendensen iets belangrijks halen: het wordt weer tijd om bij elkaar te zitten en te beseffen dat Vrede ook daar is waar mensen elkaar ontmoeten. Mensen met hun eigen vragen en met het besef dat uit de bocht gevlogen individualiteit ook een prijs heeft. Wij zien de roep om nieuwe kleine verbanden niet als een bevestiging van het huidige politiek klimaat maar als een mogelijkheid om weer te kunnen groeien in betrokkenheid met elkaar en met een progressieve agenda voor de toekomst.
Tussen 1985 en 2010 is de Vredesbeweging gedecimeerd en zijn er nog maar een handvol groepen actief in de regio. Het wordt tijd om dat weer te gaan herbouwen. Het woord “Vredesgroep” was bijna geschrapt uit van Dale, laten we er zorg voor dragen dat dit woord weer actualiteitswaarde krijgt.
Nieuwjaarsbijeenkomst 2011
15 januari 2011 “als we de Vrede niet meer kunnen leren” wat dan…………..?
Op 15 januari houden we wederom onze gebruikelijke nieuwjaarsbijeenkomst. We zouden het natuurlijk kunnen laten bij een borreltje en een forse portie zoute stengels, maar we vinden al snel dat er ook “inhoud” moet komen.
Voor deze keer is gekozen om de vraag “wie bereiken we eigenlijk nog en kunnen we met onze (vredes)boodschap en onze projekten nog ergens terecht?” centraal te stellen. Uitgangspunt hierbij is dat we in de loop der tijd een bepaalde manier van werken ontwikkeld hebben die op dit moment ter discussie staat. Centraal hierbij staat de verhouding tussen informatie en effect, tussen projectinhoud en gedragsverandering, kortom: kunnen wij de mensen de vrede nog leren of is, in het tijdperk van ongelooflijke hoeveelheden beschikbare informatie, de taak van kleine lokale groepen marginaal geworden en moeten we snel op zoek naar alternatieve strategieën.
Aan een aantal vertegenwoordigers van maatschappelijke organisaties, die in meer of mindere mate te maken hebben met deze problematiek, zullen we deze vragen gaan stellen in de vorm van een aantal confronterende stellingen en berichten uit de pers.Daarnaast zullen ook een aantal mensen uit de Eindhovense gemeenteraad met elkaar in discussie gaan over “de toekomst van de stad en de plaats van de burger hierin”.
We hopen dat aan de hand van de gemaakte opmerkingen er een plan gemaakt kan worden, waar ook politici zich aan verbinden. Gezien de landelijke ontwikkelingen en de toenemende druk om “het zelf te regelen” wordt het volgens ons steeds belangrijker om elkaar te helpen en gemeenschappelijk op te trekken. Het doel moge voor iedereen duidelijk zijn: een stad met hart voor elkaar en voor de wereld om ons heen.
Uiteraard is er naast een goede inhoudelijke discussie ook het een en ander te zien en te horen: wat te denken van de sax van Ad Peijnenburg, Geert Chatrou als zeer betrokken, en wereldberoemd, kunstfluiter, Fieke die vertelt over “Vredeswerk in Amerika”” en als het etenstijd wordt schuiven we gezellig met z’n allen aan om een wereldmaaltijd te gebruiken.
We vinden het belangrijk om een goede start van het nieuwe jaar te maken. Het is ook een reünie voor iedereen die zich betrokken voelt bij Vredeswerk en het Eindhovense Vredesburo. Van velen horen wij dat ze zich geïsoleerd voelen, omdat het grote netwerk van Vredesgroepen weggevallen is. We hopen daarom dat op de 15e mensen ook weer geïnspireerd worden om door te gaan vanuit het besef dat je er echt niet alleen voor staat.
We organiseren de dag samen met 2 bevriende organisaties: books4live (zij maken gebruik van onze Oase aan de Hertogstraat 2), zij verkopen boeken en met de opbrengst worden projekten gesteund, en Stichting Vredescentrum (zij houden zich bezig met de raakvlakken van Vrede en wetenschap).
Kortom: tot ziens op de 15e.
Informatieve nieuwjaarsbijeenkomst 2011
Zaterdag 15 januari
Van 15.00u - 20.00u
Hertogstraat 2 te Eindhoven
Gevleugelde woorden
"De grootste smet, die ooit de aarde onteerd heeft blijft nog altoos voortbestaan, te weten, het vermoorden van beschaafde mensen als wilde beesten om internationale twisten te beslechten."
Andrew Carnegie
De Blaadjes
VREDESOPVOEDING, 24e jaargang nr. 3, december 2009
Het tijdschrift voor vredesopvoeding dat uitgegeven wordt door de vereniging pedagogen voor de vrede is een zeer interessant en veelzijdig blad. Het is grandioos dat er deskundigen zijn die zich voor vrede binnen opvoedkundig terrein inzetten. Helaas moet erbij vermeldt worden dat de uitgave van december 2009 het laatste nummer was. Reden daarvoor is dat er te weinig draagvlak is om de organisatie overheid te houden. Ontzettend jammer! Want dankzij hun deskundigheid omtrent pedagogiek zijn zij prima in staat hun inzicht met een groot gevoel van betrokkenheid, dat zo cruciaal is voor vrede, door te geven.
De theoretische artikels en informatie over educatieve projecten en kinderboeken waren belangrijke media voor de verspreiding daarvan. Het tijdschrift voor vredesopvoeding stelde zich ten doel de discussie omtrent vredesopvoeding te bevorderen, en met name opvoeding met betrekking tot onderwijs. Iets dat enorm van belang is en momenteel ook erg actueel is. In mijn ogen had iedere docent en ouder er veel baat bij om dit tijdschrift in huis te hebben. Uiteraard is dit tijdschrift voor iedereen zeer bruikbaar en leerzaam. Mensen bekwaam maken om grote mondiale problematiek van vrede inzichtelijk te stellen is een pré. Dit tijdschrift was een zeer goede opbouw voor de bevordering van een betere vredescultuur. Het bood kennis aan om bepaalde vaardigheden te kunnen ontwikkelen.
Ondanks de opheffing van de Vereniging Pedagogen voor de vrede is er geen reden tot pessimisme. De conclusie van de vereniging bepaalt dat dit tijdschrift niet meer de geschikte werkvorm is om hun idealen te verspreiden. Dat wil dus niet zeggen dat dit niet volop gebeurt op andere manieren! Pluim voor de vereniging, wier dit blad tot stand is kunnen komen, en dank voor het werk dat zij geleverd hebben.
Vredesopvoeding is het laatst verschenen in december 2009. In ons archief kunt u nog andere edities inzien.
DE BIEB
Deze herfst hebben we een doosje met boeken voor de bibliotheek gekregen van de Zusters van Liefde van de Strijpsestraat. Er zaten diverse boeken in over het Koerdenvraagstuk van het Kurdish Human Rights Project. Dit zijn voornamelijk Engelstalige boeken. Zodoende hebben we nu een stukje in de boekenkast dat geheel gewijd is aan de Koerden-problematiek. Verder is de bibliotheek mede dankzij de zusters aangevuld met:
“Ideologie en macht”, van Noam Chomsky, Uitgeverij EPO, 1989, 182 pagina’s; “1939-1945 Temoignages”, van François Gueguen, Uitgeverij Editions Scripta, 2003, 234 pagina’s;”Gedenk uw bevrijding”, van Herman Hendrickx, Uitgeverij KvS Leuven, 1989, 199 pagina’s;”Het geïnformeerde hart”, van Bert Stuurwold, Uitgeverij De Brandnetel/IKVOS, 1992, 423 pagina’s; “Maatschappij-analyse. Doet u mee?”, van Bert Stuurwold, Uitgeverij IKVOS, 1980, 280 pagina’s; “Mensenrechten in Midden-Amerika”, Eindredactie Marjolein Schuurmans, Uitgave van Pax Christi Nederland, 1989, 175 pagina’s;“Geen feest na vijfhonderd jaar”, van diverse auteurs, Uitgeverij Katholiek Studiecentrum Nijmegen, 1993, 214 pagina’s;”Ñaupa, Ñaupa Pacha”, Coordinatión Hna. Victoria Carrasco A., Quito, 1996, 328 pagina’s ;”Hart voor de aarde”, door Mario Coolen, Uitgave Solidaridad/BACLA, 2002, 239 pagina’s; “Alle rivieren stromen naar de zee, memoires”, van Elie Wiesel, Uitgeverij Meulenhoff, 1994, 640 pagina’s;
“Het lucifer effect, hoe gewone mensen zich laten verleiden tot het kwaad”, door Philip Zimbardo, Uitgeverij Lemniscaat , 2010, 684 pagina’s;
Het Lucifer Effect gaat over het beruchte gevangenisexperiment van de Amerikaanse psycholoog Philip Zimbardo, waaruit blijkt dat doodgewone mensen onder bepaalde omstandigheden tot gruwelijke dingen in staat zijn. In een nagebootste gevangenis kregen studenten willekeurig de rol van bewaker of van gevangene toebedeeld. Hoewel het de bedoeling was het experiment twee weken lang te laten doorlopen, moest het na zes dagen worden afgebroken omdat de studenten geen onderscheid meer konden maken tussen spel en werkelijkheid. De gevangenen stortten psychisch in en de bewakers ontwikkelden zich in rap tempo tot sadisten. De kracht van Zimbardo’s analyse is dat deze niet beperkt blijft tot gevangenissituaties, maar kan worden gegeneraliseerd naar uiteenlopende machtssystemen zoals leger en politie, asielzoekerscentra, internaten, psychiatrische inrichtingen, enzovoort. Het Lucifer Effect bracht een schok teweeg in de VS en wordt nu overal ter wereld als een standaardwerk beschouwd.
Het motto van het eerste hoofdstuk is:
De geest is zelf een plaats die hel tot hemel kan maken of de hemel tot een hel. (John Milton, Paradise lost)
“Oorlog als er vrede dreigt, Israël en ‘het Palestijnse probleem’, Van Anja Meulenbelt, 2010, 325 pagina’s;
De vrede tussen de Palestijnen en Israël lijkt verder weg dan ooit. Is er nog wel een oplossing mogelijk? In ‘Oorlog als er vrede dreigt’ betoogt Anja Meulenbelt dat het vooral Israël is dat geen vrede wil. De oorlog tegen Gaza, met vele burgerdoden en grote verwoesting tot gevolg, bracht die vrede geen stap dichterbij. In dit boek ligt nu eens niet de nadruk op de schade van de bezettingspolitiek voor de Palestijnen, maar voor Israël zelf. Is Israël het land geworden waar de zionisten van droomden? Hoe zit het precies met de interne tegenstellingen, de kolonistenbeweging en de behandeling van de Palestijnse minderheid? Hoe is het gesteld met het democratische gehalte van een land dat het leger laat bepalen wanneer er een volgende oorlog moet komen? Heeft Israël wel een oplossing voor wat eens ‘het Arabische probleem’ heette?
“Als een nacht met duizend sterren, oorlogsjournalistiek in Uruzgan”, door Joeri Boom, Uitgeverij Podium / BKB, 2010, 352 pagina’s;
In Als een nacht met duizend sterren toont bekroond journalist Joeri Boom hoe ingewikkeld het is om de krankzinnige werkelijkheid van een oorlog te vatten. Zeker als daar militairen uit eigen land bij betrokken zijn, en voorlichters over je schouder meekijken. Tijdens de Nederlandse missie in de Afghaanse provincie Uruzgan (2006 – 2010) ging Boom mee op levensgevaarlijke patrouilles en zocht hij vergeefs naar resultaten van opbouwprojecten. Hij raakte in de ban van het soldatenleven en worstelde intussen met (zelf)censuur en de eenzijdigheid van embedded-verslaggeving. Pas toen het hem lukte los van Defensie in Uruzgan te werken, merkte hij hoe onvolledig zijn beeld van de missie was geweest. Met pakkende en schokkende voorbeelden laat Joeri Boom zien wat er allemaal verborgen ligt achter het zinnetje: ‘Dit artikel is gecontroleerd door Defensie, er is niets in gewijzigd’.
Nogmaals wil ik u erop wijzen, dat alle boeken, die hier genoemd worden, bij onze bibliotheek kunnen worden geleend. Dir geldt natuurlijk ook vorr al die andere duizende boeken, die we in onze bibliotheek hebben.
"Wij straffen doodslag en moord in ons burgerlijk leven; maar hoe is onze houding ten opzichte van de oorlog, de roemrijke misdaad, die gehele natiën uitmoordt?"
Seneca
RAAR MAAR MAAR
Gratis kalashnikov bij aankoop vrachtwagen
Een autoverkoper in Florida lokt potentiële klanten door kopers van tweedehands vrachtwagens een gratis AK-47 – een kalashnikov automatisch geweer – ter waarde van 400 dollar aan te bieden.
Sinds de aanbieding werd aangekondigd is de handel van Nick Ginetta verdubbeld, zegt hij. Hij erkent dat de aanbieding controversieel is, maar ‘ mijn klanten zijn zonder twijfel toch al wapenbezitters’.
ED, 16 november 2010
Samenwerkingsspellen
 |
 |
 |
Als u houdt van bordspellen en u wilt eens een ander soort spel proberen, dan kunt u bij het Vredesburo een samenwerkingsspel bestellen. De bedoeling van deze spellen is om samen tot een oplossing te komen door middel van samenwerken.
 |
 |
Voor prijzen en titels neem contact met ons op.
ZIJN EN DOEN
Het Vredesburo in dialoog.
In het kader van de Dag van de Dialoog was er ook in het Vredesburo plaats ingeruimd voor een “goed gesprek”. Door heel Eindhoven heen waren er ontmoetingen van mensen, die met elkaar zaken bespraken, die te maken hadden met de lichtheid, of juist de zwaarte, van het bestaan.
Het ontstaan van de dag van de dialoog wijst, jammer genoeg, op een gebrek in de samenleving: mensen hebben het gevoel, dat we teveel langs elkaar heen lopen; we worden anoniem, durven elkaar niet aan te spreken ook al willen we gewoon een praatje maken om te laten merken dat we echt geïnteresseerd zijn in de ander. Soms hebben we zelfs het gevoel dat mensen aanspreken aanleiding tot agressie en geweld kan zijn.
Het probleem op kleine schaal is ook in het groot zichtbaar. Onder het mom van politiek en diplomatie worden dubbele bodems en hypocrisie tot politiek instrument verheven. Het merkwaardig is dan ook nog eens, dat de organisatie die dit onthuld
(wikileaks), betiteld wordt als crimineel en terroristisch. Blijkbaar is eerlijk zijn (en open over je bedoelingen) een houding die absoluut onwenselijk is in het internationale verkeer (maar dat wisten we eigenlijk al).
De hoop is er natuurlijk wel dat, wat in het klein kan, ook naar een groter vlak getild kan worden. Als mensen in deze stad het belangrijk vinden om elkaar te ontmoeten en van elkaar te leren waarom zouden we dat niet op een grotere schaal doen. Ook het Vredesburo is verweten dat we naïef zouden zijn, dat we de grote mensenwereld niet zouden begrijpen, maar in feite proberen we niet anders als mensen aan een grote wereldtafel te krijgen om daar over problemen te praten en ze daar ook op te lossen. Het is misschien hoog gegrepen, maar het wapengekletter tussen Noord en Zuid Korea zou niet hoeven als mensen zich zouden bezinnen op hun gemeenschappelijke belangen en uiting zouden geven aan het streven naar Vrede en met elkaar daarover zouden mogen praten. Politieke organisaties, zowel landelijk als internationaal, verliezen hun geloofwaardigheid, omdat ze niet in staat zijn (niet durven, willen of er geen belang bij hebben) open en eerlijk te communiceren met de mensen die ze zeggen te vertegenwoordigen. Cynisme en afkeer wordt er dan geoogst en een afkeer van alles wat te maken heeft met de politieke wereld.
Maar terug naar de ontmoeting op de Grote Berg. Het is best moeilijk om niet in discussie te gaan, maar te luisteren en zaken op je in te laten werken. Het is moeilijk om niet meteen een waardeoordeel klaar te hebben. Ik merkte aan mezelf dat ik de discussie miste, de neiging om te “overtroeven” en het geluidsvolume op te schroeven. Misschien is daarom ook in het klein duidelijk waarom het in het groot ooit zo erg mis gaat. We moeten ook leren om echt te luisteren, het eigen gelijk kritisch te onderzoeken en vooral om open te staan voor de ander.
STANDWERK
Het Vredesburo was aanwezig op de kerstmarkt in Riethoven.
STAGEPERIKELEN
Ik loop nu onderhand ongeveer 3 maanden stage bij het Vredesburo. En ondanks dat ik hier en daar enige stroefheid ondervind omtrent mijn project ‘feminisme en vrede’, ben ik hier niet met tegenzin. Aan de ene kant zorgt de enorme vrijheid ervoor, dat het Vredesburo mij biedt, dat ik ruim zelfstandig en onafhankelijk kan functioneren. Iets wat ik nodig heb aangezien ik niet tegen grote druk kan en ook niet tegen autoriteit.
Maar aan de andere kant merk ik dat die grote vrijheid er ook voor zorgt dat ik moeilijker vooruit kom. Ik blijf hangen in de theoretische bezinning. Momenteel loop ik een beetje vast in de overgang van theorie naar praktijk. Daar praktisch handelen een barrière (b)lijkt, is dat in wezen niet het probleem dat ik persoonlijk ervaar. Ik weet dat ik in staat ben om praktisch te handelen en dat ik dat niet per definitie als moeilijk of drempeloverschrijdend ervaar. Al is dit ‘probleem’ af en toe nogal lastig, ik vind het wel interessant om erachter te komen waar het precies vandaan komt. Dit verschijnsel is namelijk ook gebleken in mijn voorafgaande stage bij Omslag (Werkplaats voor Duurzame Ontwikkeling).
Het zouden meerdere factoren kunnen zijn en zelfs een combinatie van die meerdere factoren. Ik zal enkele factoren noemen waarvan ik denk dat ze een rol spelen. De eerste is dat ik denk dat het onderwerp meewerkt in de remmende werking van een soepele verloop. Feminisme (en vooral in het kader van vrede) is nogal een breed en beschouwend onderwerp. Moeilijk(er) praktisch uitvoerbaar en neigt/leidt bovendien eerder naar onderzoekswerk. Nu lijkt dit op zich geen probleem, maar omdat ik de opleiding Sociaal Cultureel Werk volg en voornamelijk geacht word praktisch uitvoerend te zijn, maakt dat dat het wel een probleem is.
De tweede factor kan zijn dat ik weet van mezelf dat ik moeite kan hebben met veranderingen, en dus de verandering van theorie naar praktijk een onderhuids gevoel van verzet en tegenzin in combinatie met het aangename gevoel van veiligheid, met zich meedraagt. In dat geval is het een kwestie van die drempel over te gaan.
Een derde factor kan mijn hang naar het doorschieten in beredeneren zijn. Een voorbeeld: als ik een idee heb ontwikkeld dan ben ik daar in de eerste instantie heel enthousiast over en voel ik me uitgedaagd en geprikkeld. Maar doordat ik nogal perfectionistisch ben word ik al snel sceptisch en blijf ik doorredeneren totdat ik vind dat er niks meer te beredeneren valt. En zodra er in mijn ogen niks meer te beredeneren valt, schuif ik het aan de kant omdat ik het dan nutteloos vind om er nog mee bezig te zijn. In dit geval weet ik zeker dat ik niet uitgeredeneerd ben. Ik denk dat ik momenteel niet genoeg geprikkeld word en die prikkeling daardoor zelf ook niet ga opzoeken.
De vierde factor zou kunnen zijn dat ik simpelweg niet zo praktisch ben ingesteld. Dat wil overigens niet zeggen dat ik dat niet kan. Ergens geen interesse of voorkeur voor hebben is niet hetzelfde als iets niet kunnen. Als aankomend Sociaal Cultureel Werker word ik geacht vlug en praktisch te zijn. Helaas ben ik geen vrienden met die twee.
Ik ben uiteraard niet van plan om bij de pakken neer te zitten. Ik ben benieuwd hoe mijn ‘probleem’ zich verder gaat ontwikkelen. Natuurlijk moet ik niet wachten tot het probleem verdwijnt maar er een PRAKTISCHE (zoals Hans mij daar altijd nadrukkelijk op wijst) overname op te vinden. Ik houd jullie op de hoogte!
Samira