COLOFON

nr. 15 oktober 2001
redactie: Berrie, Anita, Martin, Rob, Hans

Redactieadres:
Stichting Vredesburo Eindhoven
Grote Berg 41
5611 KH Eindhoven
tel/fax: 040 2444707
e-mail: vredesb@iae.nl
Postbanknr: 5265491

Deze nieuwsbrief verschijnt 4x per jaar.

De volgende nieuwsbrief zal in januari 2002 verschijnen.

INHOUD:

VOORWOORD

WERELDCRISIS!

HOE IS HET MET DE WERELD OP DE12e?

NIEUWS UIT DE BIEP

EINDELIJK DAAR IS IE DAN!

BLUF POKER

(ingezonden mededeling)

EXTREEM-RECHTSE VRIJPLAATS

EXTREEM RECHTS HEEFT AL EEN BOEK

VOORWOORD
Deze nieuwsbrief is wat later als de bedoeling was. De oorzaak kunt U misschien wel raden. De huidige wereldcrisis is niet ongemerkt aan ons voorbij gegaan. We hebben de afgelopen tijd veel van onze normale werkzaamheden hiervoor aan de kant moeten schuiven. In deze nieuwsbrief vindt U wat bespiegelingen hierover. Omdat we onze agenda niet helemaal door de waan(zin) van de dag willen laten dicteren, vindt U ook nog een aantal andere stukken in deze nieuwsbrief.
De oplettende lezers zullen één vaste rubriek in deze nieuwsbrief missen, namelijk de Stageperikelen. De oorzaak hiervan is, dat de nieuwe stagiaires pas in januari met hun stage beginnen, daarom hebben we op dit moment geen stagiaires. Vanaf de volgende nieuwsbrief zal hier verandering in komen.
Andere vaste rubrieken, zoals de Biep zult U wel terugvinden, hoewel deze in het teken van de tijd staat. Verder wordt er nog informatie gegeven over een lopend project, wordt er een boek besproken en wordt er een artikel uit Ravage afgedrukt, dat rechtstreeks met wat perikelen rond het Vredesburo te maken heeft. In verband met de huidige wereldcrisis hebben we een verzendlijst gemaakt, waarmee we de mensen informeren over allerlei initiatieven in het land. Wie hier op wil komen te staan, moet even een briefje naar het Vredesburo sturen.

terug

WERELDCRISIS!

terug

Gevolgen voor het werk van het Vredesburo van de “nieuwe oorlog”

Het is moeilijk om te laveren tussen de waan van de dag en de lange termijn van gewenste politieke veranderingen. Het is onwenselijk en misschien ook onmogelijk om als Vredesburo (let op de naam) niet een gedeelte van het “werk” op je te nemen: ineens zijn we terug in de tijd ( beroemde jaren 80) leuren we weer met affiches, regelen we bussen ( en zijn bezorgd als er te weinig mensen zijn) proberen we mensen op te roepen “ iets” te doen. Ook als vroeger: weinig tijd voor diepgang, leggen van goede structuren aan de basis en werken aan de toekomst. Aktiewerk is grotendeels ad-hoc werk : een soort marathon waarbij de juiste afstand niet duidelijk is maar waarvan je weet dat het belangrijk is om de volgende bevoorradingspost te halen. Kortom: we moeten onze plannen bijstellen en sommige zaken gaan even? de koelkast in. Dit leid dan weer tot discussie: niet iedereen wil zich daarop richten, discussie over de lange termijn versus we moeten nu handelen omdat “men” nu iets van ons wil. Ikzelf vind het onmogelijk om als Vredesburo in een vacuüm te werken. Ons werk is gekoppeld aan het werk van andere groepen en de gedachte is ook dat we met elkaar sterker staan dan alleen ( ondanks het alom welig tierende sektarisme van het eigen gelijk). De komende tijd (misschien wel jaren) zal ons werk ook op lokaal nivo in het teken staan van de 11e en de daaraan gekoppelde ontwikkelingen. Of je wilt of niet : we zijn vooral een informatiecentrum en reageren op de vragen die op ons afkomen. De verwachting is zeer gerechtvaardigd dat de vragen, aangestuurd door de media, veelal betrekking zullen hebben op de situatie naar aanleiding van de nieuwe oorlog. De gevolgen van de 11e september zullen breed uitgesmeerd worden over tal van politieke beslissingen die “ogenschijnlijk”? niet alles te maken hebben met de “oorlog” van internationale milieu afspraken tot handelsafspraken : steeds weer zal de oorlog tegen het terrorisme daarin een rol vervullen. Taak voor het Vredesburo zal zijn om al die zaken in een breder perspectief te plaatsen. Om op lokaal nivo de discussie een andere wending te geven en er voor te zorgen dat de behoefte van mensen om iets te doen niet verloren gaat in een wolk van onduidelijkheid of verdwijnt omdat berichten over de nieuwe oorlog alleen nog maar te vinden zijn als kleine berichtjes ergens op pagina 7.

terug

Nieuws uit de Biep

Er was veel te doen afgelopen periode. Eerst de Vredesweek met een omvangrijk programma en meteen daarna de gevolgen van 11 september. We volgen allemaal zo goed mogelijk de ontwikkelingen op de voet. Er worden veel Tv-programma’s op video opgenomen en kranten geknipt. Natuurlijk worden er ook steeds meer boeken gepubliceerd over de huidige wereldcrisis en de achtergronden hiervan. Toevallig hoorde ik een interview met Maurits Berger op de radio. Hij publiceerde onlangs het boekje; “Kruistocht en jihad “. Het is meer een persoonlijk essay. De auteur is een Nederlandse jurist en arabist, die in Cairo woonde en nu in Damascus. Hij schrijft vooral vanuit zijn eigen kennis en ervaringen. Hij schrijft over de Amerikaanse black Muslim in Damascus, het Islamitisch martelaarschap, de betekenis van Islamitisch recht en de Arabische visie op de holocaust. Dit boekje schreef hij niet als verdediging van de moslims, maar als verdediging tegen onszelf. Hij weet de dingen wel scherp te stellen maar blijft zelf toch steeds in het veilige midden. Een beschouwelijk boekwerkje.
* “Kruistocht en Jihad”, De aanslagen in de Verenigde Staten en de dreiging van de Islam, van Maurits Berger, Uitgeverij Contact, 2001, ISBN:90-25416284, fl. 14,90.

Vervolgens zijn er de volgende boeken aangeschaft:
** “De tweede intifada”, van Anja Meulenbelt, Uitg. Van Gennep 2001, fl. 29.90, ISBN: 9055153052. Dit boek is het vervolg op “Het beroofde land”, dat vorig jaar verscheen. Het is opnieuw een reportage, een ooggetuigenverslag van een land in crisis, aangevuld met feitenmateriaal en interviews met Palestijnen en Israëli’s.
** “Ik zal zijn als as”, van Saskia Kunst, Uitg. Wereldbibliotheek 2001, fl. 27,50,
ISBN: 90 2841813X. Saskia Kunst schreef een aangrijpend reisverhaal over Afghanistan, waar de Taliban alle vrouwen uit het openbare leven heeft verbannen. Haar boek geeft een scherp beeld van hun gesluierd verzet.
**”Taliban”, van Ahmed Rashid, Uitg.van Atlas 2001, fl. 49,90, ISBN:9045004534,
Ahmed Rashid werkt sinds 1979 als journalist in Afghanistan. In dit boek beschrijft hij de fascinerende geschiedenis van het ontstaan van deze groepering en haar weg naar de macht. Tegelijk geeft hij een beeld van een verscheurd en zwaar bevochten land dat zich altijd op een kruispunt tussen de grootmachten lijkt te bevinden.
**”Jihad! De geheime oorlog in Afghanistan”, van Tom Carey, Uitg. Elmar 2001,
fl. 39,60, ISBN: 903891153X, Een boek met spierballentaal. Tom Carey is een ex-SAS-soldaat die mee trainingskampen opzette voor de mujahedien tegen de Russische Russische commando’s. Nadat hij de actieve dienst had verlaten, werkte hij als freelancer voor de US Defence Inteligense Agency (DIA) en de Drugs Enforcement Administration (DEA). Sinds kort woont hij onder valse naam in België.
Deze boeken kunnen uiteraard geleend worden bij het Vredesburo.

terug

Eindelijk daar is ie dan!

Iedereen zat er natuurlijk allang met smart op te wachten en velen hadden zelfs de hoop al opgegeven het eindproduct nog ooit onder ogen te zien.
Na diverse problemen onderweg, met name de kwaliteit van de foto’s van video en ernstige discussies over de definities van Nederlandse taal en spelling, lag het eind resultaat dan toch van de zomer op de stoep. Omdat iedereen er toch al zo lang op zat te wachten was het geen punt om het nog even lekker te laten liggen rijpen tot de Vredesweek in september.
Ondanks de diverse oorlogshitsers in den wereld hebben we die week ook weer overleefd en hier is ie dan voor een ieder verkrijgbaar:

Het Reisverslag Mindanao, winter 2000/2001.

Zoals vrijwel direct duidelijk zal zijn gaat het hierbij om een reisverslag van een rondreis door Mindanao, Filippijnen.
Het boek (134 blz.) bevat niet alleen nauwelijks gecensureerde e-mail berichten naast reeds eerder in onze nieuwsbrieven verschenen achtergrondartikelen, maar bovendien nog niet eerder gepubliceerd materiaal. Naast de gebruikelijke uitingen van acute cultuurschok en andere ontwenningsverschijnselen, doet ondergetekende zijn best om wat licht over de lokale problematiek en de achtergronden daarvan te laten schijnen, zoals daar zijn: de binnenlandse oorlogen tussen het leger en de uiteenlopende bevrijdingsbewegingen, ontvoeringen, de presidentsafzetting, tripeople vs. het uitbuiten van vooroordelen, religie & drugs & karaoke, openbaarvervoer, cultuur, cuisine local en de Filippino/Filippina als export product.
Verder worden de diverse locale ngo’s, basisgroepen en inheemse volken die bezocht werden beschreven en hun vaak hopeloos lijkende strijd tegen de stoomwalsen van discriminatie, corruptie, politiek en andere (inter)-nationale handel.
Tenslotte valt er nog te vermelden dat er aan gewerkt is om er geen gortdroge tekst van te maken wat de leesbaarheid ten goede zou moeten komen. Althans, dat was de theorie.

In de praktijk viel vooral de uitslag van een zorgvuldig uitgevoerd lezersonderzoek op. Nadat we diverse enigszins gesaboteerde exemplaren (dummies) aan een zorgvuldig geselecteerd lezerspubliek aangeboden hadden duurde het slechts twee weken voordat er tussen de woorden vol lof, “Fantaaaastisch boek”, al iemand opdook die zich beklaagde en toch echt een leesbaar exemplaar eiste! Dit is natuurlijk een veelbelovende uitslag. Het is niet alleen bewezen dat er anno 2001 nog steeds mensen zijn die willen lezen maar nog wel juist dit boek!

De kosten komen voor de ‘leesbare’ variant op fl. 10,- exc. verzendkosten.
De dummy (voor wie al een boek heeft) komt op fl.1,- exc.
Beide zijn verkrijgbaar bij Stichting Vredesburo Eindhoven, Grote berg 41, 5611 KH Eindhoven, Tel/Fax: 040-2444707, e-mail: vredesb@iae.nl
Verder valt het hele boek natuurlijk ook gewoon down te loaden van de webpagina: www.vredesburo.nl

groetjes, Rob

BLUF POKER door Michel Collon

Boekrecensie
Door Martin S. Past

Zo onwetend is de ene, zo een wijsneus is de andere. Waar de ene te snel is, is de andere te langzaam. Waar de ene te links is, is de ander te rechts. Met dit dilemma zit ik opgezadeld na het lezen van dit boek. Wellicht heeft de auteur, Michel Collon, een zwak voor de macht waar hij over schrijft en gebruikt hij blufpoker bij de presentatie van zijn bevindingen. Zijn bevindingen gaan over het machtsspel dat zich heeft afgespeeld op de Balkan en wat er over verteld werd in onze media.

Ik heb de Balkan wederom bezocht, ik heb het nieuws opnieuw gezien. De situatie is weer eens onnavolgbaar. Eerst dringt de internationale gemeenschap aan op een akkoord. Als dat dan eindelijk getekend wordt, moet de NATO zich eerst gaan voorbereiden op het sturen van troepen. Dat kan wel weer even duren zodat iedere gek de tijd heeft het akkoord met een handgranaat op te blazen. Later kopt de volkskrant dat Nederland wil meedoen. “ja”, zegt Wim Kok, “want we gaan niet vechten”. Daarna wordt er gemeld dat er de hevigste gevechten zijn geweest sinds het vredesakkoord en dan wordt gemeld dat er een beslissend overleg plaats zal gaan vinden bij de NATO om te zien of dat het vredesakkoord wordt aangenomen. Uiteindelijk vechten mensen om de aantallen wapens. Informatieverspreiding en markteconomie levert hoe dan ook erg veel verwarring op. Ik lees dit boek in de zomer van 2001, diezelfde zomer waarin ik bij ieder bericht over Macedonië een pijnscheut krijg omdat ik zie hoe het proces zich verder ontwikkelt, week in week uit, jaar na jaar, van regio naar regio. Van onwetendheid naar eigenbelang, naar meer frustratie en meer complexiteit. En alle partijen doen daar aan mee. (Nederland ging bijvoorbeeld alleen naar Macedonië als Duitsland gaat). Het enige wat het publiek nog weet is dat het niet weet wat er gaande is. Van publieke opinie is geen sprake meer. Indien er een vliegtuig gekaapt wordt, zal er altijd gesteld worden dat aan terroristen niet toegegeven mag worden. Maar in Macedonië kregen 500 strijders die enkele dorpen platbombardeerde, vrijgeleide van de NATO (diezelfde NATO die nu nog steeds een troepenmacht aan het voorbereiden is om de wapens in te zamelen van diezelfde ‘vrijheidsstrijders’). Voordat ik het boek ‘Blufpoker’ inkeek had ik al een overdaad aan impressies en misinformatie. Het boek blufpoker is bedoeld om meer houvast te geven in situaties zoals ik hierboven omschreef.

Het is een groots boek, A4 formaat, 450 pagina en enkele kilo’s zwaar. Een enorme stapel feiten, achtergronden en analyses met als doel ‘om in staat te zijn de medialeugens zelf te analyseren’, zoals op de achterkant staat beschreven. Met daarbij de aantekening dat het ook kan helpen om de komende oorlogen te begrijpen ‘want het is de moeite waard zich voor de verdediging van de vrede te engageren, met kennis van zaken.’
Nu moet ik zeggen dat ik dit een fantastisch document en naslagwerk vind waar ik zeker veelvuldig gebruik van zal maken. Probleem blijft een beetje het dilemma uit de eerste alinea van dit artikel. Van de gemiddelde journalist blijken velen de eigen gemeenschap boven alles verheven te hebben, en men handelt daarnaar, min of meer uit onwetendheid en/of omdat het moeilijk is de strijd (met de omgeving) aan te gaan. Er zijn journalisten die de berichtgeving manipuleren voor een specifiek doel. Soms is dit doel persoonlijk (een wit voetje halen, een goed ego opbouwen), soms heeft dit als doel de publieke opinie te mobiliseren. Er zijn ook journalisten die trachten kritisch te blijven en andere dingen vertellen dan de mainstream journalist. Helaas zie ik uiteindelijk velen van hen dezelfde mediatrucs toepassen om hun woorden meer impact mee te geven als hun ‘met handen en voeten gebonden collegae. Het probleem daarbij is dat er zodoende regelmatig zinnen staan die eigenlijk over de schreef gaan, niet waar zijn, of wel heel eenvoudig aangenomen worden. Gevolg daarvan is dat heel veel serieuze mensen een blijk van afkeur gaan geven, niet omdat men het er 90% mee eens zou kunnen zijn, maar omdat men er zeker 10% niet mee eens is. Dat doet een beetje afbreuk aan dit boek, omdat het anders een erg interessant naslagwerk voor velen had kunnen zijn.

Blufpoker Uitgeverij EPO ISBN 90 6445 119 2 Nugi 654

Martin S. Past

(ingezonden mededeling)

infodag: bekijk de wereld eens van de andere kant

Infodag over ‘een niet zomaar jaar buitenland’ voor wie: Jonge mensen van 18-30 jaar wanneer: Zaterdag 24 november 2001, om 14:00 waar: Buurthuis de Hommel, de Wiltstraat 6 te ARNHEM Voor meer informatie: www.iju.nl

KIJK EENS VERDER DAN JE NEUS LANG IS!

Wil je een jaar leven in het buitenland en intensief kennis maken met mensen met een andere culturele achtergrond? Via de Stichting Internationale Jeugduitwisseling (IJU) kun je na vijf voorbereidingsweekeinden een jaar meedraaien in een organisatie. Bijvoorbeeld een project voor landloze boeren in India, een gezondheidsorganisatie op de Filippijnen of een opbouwproject in El Salvador. Ben je tussen de 18 en 30 jaar en wil je hier meer over weten? Kom dan 24 november naar de informatiedag van de IJU. We beginnen om 14:00 uur in Buurthuis de Hommel op de Wiltstraat 6 te Arnhem. Kijk voor meer informatie ook op www.iju.nl. Eventueel kun je proberen ons telefonisch te bereiken via 0313-420738.

Met vriendelijke groet, Lenny Janssen, namens de IJU

Stichting I J U – een jaar buitenland – Postbus 501, 6800 AM ARNHEM www.iju.nl

terug

EXTREEM-RECHTSE VRIJPLAATS
(overgenomen uit Ravage #12, 21 september 2001)

Al is het niet voor het eerst dat er extreem-rechtse krakers in Nederland gesignaleerd worden, opvallend is het wel. De voormalige gebouwen van de Constant Rebeque-kazerne in Eindhoven werden december vorig jaar gekraakt door activisten van Voorpost en de Nationalistische Studenten Eindhoven.

De groep Nationalistische Studenten Eindhoven (NSE) wordt geleid door Maarten Harff en Michel Hubert. Voordat de voormalige kazerne gekraakt werd, waren Hubert, Harff en hun kameraden al flink actief in Eindhoven. Michel Hubert laat zich in zijn politieke ideeën met name beïnvloeden door Tim Mudde, zijn voorganger als actieleider bij Voorpost.
Mudde is de extreem-rechtse organisaties in Nederland beu. Hij gelooft niet meer in een landelijke organisatie maar in kleine groepjes die, lokaal en regionaal georganiseerd, voorwaarden scheppen voor fascistische politiek. Mudde ziet het creëren van vrijruimtes voor fascisten en het voeren van actie als belangrijkste doelen.
Zijn navolgers in Eindhoven brengen zijn ideeën in de praktijk.

Regelmatig worden in Eindhoven racistische stickers en posters geplakt en leuzen geklad. Nieuwe bands worden opgericht om op eigen feestjes te spelen en linkse activisten in Eindhoven worden bespied, gefotografeerd en op straat lastiggevallen. Ook worden er anonieme telefoontjes en hetzepamfletten verspreid.
Richting media presenteren de krakers zich als woningzoekenden, maar fatsoenlijker dan krakers: “Het is een beetje behelpen [...] maar we redden ons aardig. We krijgen koffie bij onze buren in het asielzoekerscentrum (!) en af en toe komt een stel meiden ons eten brengen.”
Hubert heeft grootse plannen met ‘De volksgezinde vrijplaats De Kazerne’. “Een nationalistische vereniging heeft en krijgt geen ruimte tot zijn/haar beschikking. Ruimte is nodig voor vergaderingen, bijeenkomsten (vorming) en natuurlijk feesten. Kraken is een oplossing. Het systeem (en rode fascisten) hebben nu bijna geen greep meer op je. Je kunt nu activiteiten ontplooien. Nadeel is het tijdelijke karakter van de ruimte”, aldus Hubert.
Gestreefd wordt dan ook naar een overeenkomst met de gemeente voor deze of een toegewezen ruimte. Zodra duidelijk werd dat Defensie, eigenaar van het kazerneterrein, voorlopig geen actie zou ondernemen, namen enkele gelijkgezinde nieuw-rechtse jongeren hun intrek in de gebouwen en werd er een concert- en kroegruimte geopend.

In februari vond in De Kazerne het eerste extreem-rechtse benefietconcert plaats, met onder andere de huisband Standrecht, Brigade M (bekend van het nummer ‘Eigen Volk Eerst’) en de vlaamse Vlanarock. De circa honderd aanwezige Skins en andere bezoekers brachten de Hitlergroet toen ‘White Power’ van Skrewdriver werd gespeeld .
Vermoedelijk vond er een aantal weken daarvoor een debat plaats tussen vertegenwoordigers van rechts-radicale organisaties als Nieuwe Nationale Partij, Voorpost en Voorpost-dochter LANS. Het thema was activisme en onderlinge samenwerking’. Na een info-avond in De Kazerne in maart, zorgden dronken betrokkenen naderhand voor overlast en agressie in de stad. in april vond er een NSE housefeest plaats, maar op de website werd de ware lokatie verhuld.
Op 26 mei vond er een Nationalistisch Jongeren Treffen plaats; tientallen aanwezigen, ook uit Vlaanderen en Duitsland, maken met elkaar kennis door samen te feesten, te sporten en te discussiëren. Begin jaren ’90 organiseerde de CP’86 twee van dergelijke bijeenkomsten, die allebei uitliepen op vechtpartijen en massa-arrestaties. Dit keer verliep het treffen een stuk rustiger. De meest radicale nazi’s werden geweerd van de bijeenkomst om het “nette” ‘imago niet te schaden. Dit leidde tot woede en onbegrip bij Skins uit de hoek van de Nederlandse Volksunie en Stormfront Nederland - en ruzies die op lnternet en in de eigen bladen worden uitgevochten. De politie nam overigens tijdens het treffen een kijkje zonder het terrein te betreden.
Begin juli meldden bewoners van de Kazerne dat er sinds enkele weken grote vernielingen waren aangericht aan het pand. Op hun website “Stop Politiek Geweld” houden ze de Anti Fascistische Aktie, verantwoordelijk voor de vernielingen, inbraak, diefstal en bedreiging.
Wat er precies is gebeurd is niet bekend, aan de verspreide foto’s te zien valt de schade mee. Wel werd een kopie van de harde schijf van de huiscomputer bezorgd bij antifascistische onderzoeksgroep KAFKA. Uit welke politieke hoek deze actie afkomstig is, is onduidelijk. In de Nieuwe Revu suggereerde NVUvoorman Constant Kusters dat extreem-rechtse tegenstanders van Harff en Huberts er achter zouden kunnen zitten, “Skinheads die bij concerten zijn geweigerd of er uit werden gegooid, maar terug zijn gekomen om verhaal te halen.” De groep Hubert/Harff beweert inmiddels vertrokken te zijn, op zoek naar een nieuwe plek. Maar dat klopt niet; ze zijn wel verhuisd naar een ander gebouw op het terrein. De burgemeester van Eindhoven is de Voorpost-krakers liever kwijt dan rijk, en hoopt dat Defensie het terrein versneld overdraagt. De gemeente is deels eigenaar van enkele van de gebouwen en onderzoekt de mogelijkheden om in te grijpen.

Bron: antifascistische onderzoeksgroep KAFKA

EXTREEM RECHTS
HEEFT AL EEN BOEK

Er is al genoeg over gezegd en geschreven in lokale en landelijke media. Ook op tv schijnen ze al geweest te zijn.
Onze eigen Eindhovense extreem rechtse krakers van de Constant Rebeque-kazerne.
Nu heb ik op zich niks tegen krakers, sterker nog, ik ken zelfs enkele krakers en die zijn hartstikke aardig. Zelfs onder de lokale politie schijnt het hartstikke hip te zijn om te kraken.
Maar toch, in dit geval ben ik het helemaal eens met burgemeester Welschen; Kan dat vuil niet weg.

Afgezien van het lastig vallen van mensen, het plakken van racistische stickers, posters en het kladden van idem leuzen, loopt men ook graag even aan bij het Vredesburo en het kantoor van de Jongerenbond. Helaas is men echter blijkbaar niet op de hoogte van de openingstijden en vinden deze bezoeken ’s nachts en in de weekenden plaats.
Zoals uit nevenstaand artikel al blijkt vonden er in juli vernielingen plaats op het kazerneterrein en sinds die tijd is het bij ons ook raak.
Ja ‘tuurlijk, is toch logisch joh. Iedereen in Eindhoven weet dat als er een kazerne verbouwd wordt dan moet het Vredesburo daar achter zitten. We doen tenslotte niets anders. Kazernes, daar moeten we niks van hebben.
Maar serieus, niet alleen wist de politie ons te vertellen dat de heren krakers ons verdachten van de vernielingen, maar kwam er zelfs een kleine delegatie van de krakers ons vragen op te houden met deze vernielingen!?!?
Blijkbaar zijn we nog niet opgehouden met die vernielingen op de kazerne, want sinds die tijd wordt er bij ons door de brievenbus gezeken. Is de voordeur besmeurd, bekrast met “white power” tekens en het slot dichtgelijmd. Is de winkelruit besmeurd, beklad met leuzen, “white power” tekens en uiteindelijk maar weer eens ingegooid. Ook zijn er diverse speldjes uit de etalage ontvreemd, aan de literatuur die ook in de etalage lag bleek geen behoefte te bestaan.
Men heeft waarschijnlijk al een boek.
De Jongerenbond mag zich al vele maanden langer in een zelfde populariteit verheugen.
Schijnbaar slopen die ook kazernes zonder het te weten. Hoe dan ook, de weekenden dat daar de voordeur er niet gewoon uitgeschopt wordt, wordt deze voordeur voorzien van allerlei racistische leuzen, tekens, besmeurt of werkt men liters urine naar binnen. De daders moeten straffe drinkers zijn met een knappe blaascontrole.

Nu is het natuurlijk onze beurt om mensen te gaan verdenken van deze vernielingen. Eens kijken wie zou er achter zitten? Bin Laden? Bush? De NAVO? Het Leger Des Heils?

Zolang je geen bewijs hebt, heb je geen poot om op te staan. Zonder bewijs moet je niet gaan beschuldigen, vergelden en zeker geen oorlog gaan voeren. Dat geld niet alleen voor Bush, Kok en de NAVO, maar ook voor extreem rechtse krakers en zelfs het Vredesburo. Toch is niets menselijks mij vreemd. Ik blijf het met burgemeester Welschen eens, van mij mogen ze ook weg.

Rob