REDAKTIONEEL
Deze keer in de nieuwsbrief stellen de nieuwe stagiaires
zichzelf en hun project voor. In de loop van de komende nieuwsbrieven zullen ze
het verdere verloop en het eindresultaat hiervan mededelen.
Één van onze medewerkers zal aan het einde van dit jaar
een bezoek brengen aan de Filippijnen en daar een aantal projekten gaan
bezoeken. Hij schrijft in deze nieuwsbrief alvast een inzichtelijk artikel over
de situatie aldaar.
Op 24 september was onze projektendag met als thema:
Beelden uit de Wereldsamenleving. In deze nieuwsbrief is een persoonlijk
verslag hiervan te vinden.
Verder nog een aankondiging van een informatiedag van
PBI-NL, een verslag van de burgerinspectie op Volkel op 1 oktober, de Biep, en
nog veel meer.
STAGEPERIKELEN 2000
NIENKE
Hoi, ik ben
Nienke en dit jaar loop ik stage bij het vredesburo.Ik zit in het tweede jaar van
de opleiding sociaal cultureel werk op het Kempenpoort, college voor MBO, in
Eindhoven.
Voor dit
jaar wil ik een project opstarten. Mijn plan is om een informatieactiviteit te
organiseren voor jongeren met als thema het boeddhisme.
Hiervoor
moet ik eerst weten of daar vraag naar is bij jongeren.Daarom heb ik een
enquête opgesteld, die ik door ongeveer 50 jongeren wil laten maken. De enquête
gaat grotendeels over de verschillende geloven. In de enquête staan ook veel
andere onderwerpen zoals yoga, meditatie, feng shui en het hindoeïsme. Jongeren
kunnen deze onderwerpen aankruisen als ze er iets meer over willen weten.
Als ik de uitslagen heb van de enquête kan
ik pas echt aan de slag gaan. Dan moet ik informatie gaan verzamelen, een
tijdstip en een ruimte gaan kiezen. Ook moet ik een manier zien te vinden voor
de p.r. ,de publicatie. Zodat de jongeren weten
De mensen
bij het Vredesburo zijn zeer aardig en behulpzaam.De verschillende onderwerpen
waar zij mee bezig zijn vind ik interessant. De doelstelling van het Vredesburo
vind ik ook erg interessant. Ik denk, dat het belangrijk is, dat de
doelstelling van de instelling waar je stage loopt, je aanspreekt of dat je je
er in kunt vinden. Anders denk ik, dat je niet snel bij zo’n stageplaats stage
moet gaan lopen. Het thema, dat je kiest, moet namelijk tegenover het
Vredesburo en tegenover de opleiding kloppen. Dus je moet overal rekening mee
houden.
Ik hoop, dat
ik met mijn infomatieactiviteit veel jongeren bereik en dat ik van nut kan
zijn. En dat ik ze help om een bredere kijk op het aanbod van verschillende
geloven te krijgen.
Ik heb er
erg veel zin in en ik ben benieuwd naar het resultaat.
Nienke
Plugge Scw 2
SEAN
Mijn naam is Sean van
Asten, en ik woon in het plaatsje Beek en Donk.
Ik ben 18 jaar oud en
doe de opleiding S.C.W. op het ROC ter AA in Helmond, ik loop nu dus stage
op het Vredesburo in Eindhoven. Wat ik wil bereiken met
mijn stage is een onderzoek in de muziekwereld. Ik houd daarom nu eerst
allerlei interviews met bands en mensen van poppodia in Brabant. Ook wil ik iets gaan
doen met het VIRUS festival in Eindhoven. Mijn hobby’s zijn uitgaan
en naar festivals gaan en muziek luisteren, zo ben ik afgelopen 2 jaar
naar de Rolling Stones , Pinkpop, en het Lowlands festival geweest.
Ik loop hier stage t/m
19 januari 2001, deze stage bevalt me tot nu toe nog steeds prima en
ik heb het erg naar mijn zin hier. Na dit jaar ga ik proberen
om in Londen stage te lopen, ik hoop ook dat dat gaat lukken. Groetjes Sean Sinds
de meeste westerse gijzelaars vrijgekomen zijn is het weer akelig stil
geworden wat betreft de media aandacht voor het conflict in het zuiden
van de Filippijnen. Dat het Filippijnse leger met grof geschut het eiland
Jolo bestookt, ondanks de aanwezigheid van de resterende (meest Filippijnse)
gijzelaars en de lokale (moslim) bevolking, in een poging de Abu Sayyaf
te treffen zonder grote verliezen aan eigen kant, is blijkbaar van een
veel kleinere nieuwswaarde. De eerlijkheid gebied te zeggen, dat de
Filippijnse regering journalisten ook behoorlijk hindert in het bezoeken
van de conflictgebieden, maar dat zou ook een stimulans voor een journalist
kunnen zijn om daarom juist wel te gaan. De
aandacht, die het gijzelingsdrama de afgelopen maanden heeft getrokken,
heeft de aandacht behoorlijk afgeleid van de binnenlandse oorlog die
in diezelfde tijd woede op Mindanao met alle gevolgen vandien voor de
lokale bevolking: honderden doden, honderdduizenden vluchtelingen, onbegrip
en onverdraagzaamheid tussen de diverse etnische groepen. Gebrek aan media aandacht was er ook voor het op 29 september gehouden
forum: "The Quest for Lasting Peace in the Philippines" in
Den Haag, georganiseerd door een samenwerkingsverband van een zestal
Filippino organisaties in Nederland. Dat was jammer, want een belangrijke
doelstelling van het forum was met name het informeren van het Nederlandse
publiek over de (historische) oorzaken van het conflict, de politieke,
economische en sociale gevolgen ervan en de initiatieven, die er zijn
(geweest), om tot een blijvende vrede te komen. Voor
het forum waren ook niet de minste sprekers uitgenodigd, o.a.: Prof.
Julkipli Wadi van het Instituut van Islamitische Studies (IIS) aan de
universiteit van Diliman, die verschillende studies verrichtte naar
de rol van de Islam m.b.t. politiek en conflictoplossing in de Filippijnen
evenals research naar de achtergronden en beweegredenen van de Abu Sayyaf. Fr.
Eliseo Mercado, rector magnificus van de Notre Dame Universiteit van
Cotabato City en voorzitter van het onafhankelijke waarnemerscomité,
dat het staakt het vuren tussen het Filippijnse leger en het Moro Islamic
Liberation Front (MILF) bewaakte tot dat in maart dit jaar aan flarden
geschoten werd door de grootscheepse aanval van het leger op MILF-bases. Dr.
Carmen Abubakar, ook van het IIS-universiteit van Diliman, studies naar
de rol van de vrouw in de Moslim/Filippijnse samenleving. Cris
Gaerlan, woordvoerder van de Filippijnse PEACE NoW beweging. Nathan
Quimpo, voormalig docent politicologie en sociale wetenschappen aan
de universiteit van Diliman en politiek vluchteling in Nederland. Het
is natuurlijk ondoenlijk om de complexe situatie op de Filippijnen nu
in een paar regels duidelijk te maken, maar in (hele) grote lijnen komt
de situatie overeen met veel van de hedendaagse conflicten en zeker
in de regio. Verschillende etnische bevolkingsgroepen zijn door een
voormalige kolonisator samengevoegd in één land. Enerzijds eisen achtergestelde
groepen hun sociale,culturele, religieuze en economische rechten op,
anderzijds worden de etnische verschillen opgeblazen en uitgebuit voor
politiek en economisch gewin. Indien er geen dialoog mogelijk is ontstaan
er in de loop der tijd diverse bevrijdingsbewegingen en paramilitaire
organisaties, die de strijd met elkaar en of de regering aanbinden. Zo
zijn sinds de komst van de Spanjaarden in de 15e eeuw de moslims op
de Filippijnen consequent achtergesteld, bestreden en gewantrouwd. Maakte
de moslim bevolking rond 1900 nog 75% uit van de bevolking van Mindanao,
door een sterk doorgevoerde bevolkingspolitiek vanuit het overwegend
christelijke Luzon was dat in de jaren 60 nog maar 25% en in 1990 slechts
18%. Door die druk op het beschikbare land is de roep om eigen zeggenschap
over hun cultuur en hun voorouderlijke grond vanuit de moslim gemeenschap
alleen maar sterker geworden wat afwisselend resulteerde in repressie,
opstanden, wapenstilstanden, dialoog, halfslachtige compromissen, corruptie,
repressie, etc. etc. Feit
is dat anno 2000 de moslims uit veel van hun oorspronkelijke gebieden
verdreven zijn en de armste bevolkingsgroep van Mindanao is. De vredesakkoorden
tussen het Moro National Liberation Front (MNLF) en afwisselend de Presidenten
Marcos (’76), Aquino (’87) en Ramos (’96) resulterend in de intentie
tot instelling van de 13 "autonome
moslimprovincies in Mindanao onder MNLF bestuur leverden ook
niet het beoogde resultaat door grootschalige corruptie en consequent
doorgevoerd uitstel. De MILF, ontstaan uit een afscheiding van het MNLF
in ’77 en ijvert voor een volledige onafhankelijke moslimstaat, was
eveneens in onderhandeling met de Filippijnse regering tot de wapenstilstand
van ’97, na talloze wederzijdse schendingen, verbroken werd, toen President
Estrada in maart dit jaar de totale oorlog tegen het MILF uitriep. Hier
tussendoor lopen nog enkele, zowel christelijke als moslim, paramilitaire
organisaties rond, waaronder de Abu Sayyaf en ziet een deel van de Filippijnse
media er geen been in om allerlei vooroordelen en verdachtmakingen te
lanceren, die de verhoudingen tussen de bevolkingsgroepen verder doet
polariseren. Om de situatie nog overzichtelijker te maken is er nog
een grote bevolkingsgroep op Mindanao met vergelijkbare problemen: de
inheemse volken. Wordt
er dan maar alleen gevochten ? Nee, er zijn verhoudingsgewijs veel initiatieven
om tot meer begrip tussen de diverse groepen en een blijvende vrede
te komen. Ze zijn alleen nog niet sterk genoeg om zowel de strijdende
partijen opnieuw rond de tafel te krijgen als de sterk gepolariseerde
bevolking, die meer dan genoeg heeft van het conflict, er afdoende van
te overtuigen, dat het geweld niet enkel van de andere kant komt. Het
conflict is nog niet geëscaleerd naar een etnisch conflict, maar de
verhoudingen zijn wel danig verstoord. Zo
is er de Tri-People beweging. Diverse initiatieven uit zowel religieuze,
politieke, NGO en burgerlijke hoek om, de naam zegt het al, de diverse
bevolkingsgroepen te verenigen, elkaar wederzijds te ondersteunen en
tot vrede en ontwikkeling te komen. Zo
zijn er allerlei demonstraties, vredeskaravanen, fora, acties en noodhulpprogramma’s
georganiseerd door zowel de diverse kerkelijke organisaties, als lokale
NGO’s, als burgerinitiatieven op Mindanao. Deze
initiatieven verdienen echter een bredere en internationale steun om
de druk op de strijdende partijen, om tot nieuwe onderhandelingen te
komen, te vergroten. Wat
dat betreft leggen diverse Filippino organisaties in Nederland ook de
link met Oost-Timor en de Molukken. Zoals de internationale aandacht
en druk na afwezigheid van jaren de situatie op Oost-Timor in een stroomversnelling
bracht zou dat voor de situatie op de Molukken en Mindanao van even
grote betekenis kunnen zijn. Rob De
teksten van de bijdrages van de diverse sprekers zijn opvraagbaar bij
het Vredesburo. De foto’s en cartoon bij
dit artikel komen uit Tambuli, een tijdschrift over de Filippijnen,
uitgegeven door de Filippijnen Groep Nederland (FGN) en het Filippijnen
Informatie- en Documentatie Centrum (FIDOC). Abonnementen zijn te verkrijgen
op telefoonnrs.: 030 2319323 of 078618565 24 SEPTEMBER:
EEN PERSOONLIJKE IMPRESSIE
Uiteraard is het een ander
gevoel om als organisator een dag te beleven dan als bezoeker. Ik beschrijf
de dingen dan ook vanuit een ander perspectief en ik hoop, dat dat tot
nieuwe en verrassende inzichten zal leiden bij iedereen, die er was of
wil weten "hoe het ging" . Van te voren is er altijd weer de
spanning: "is alles wel geregeld, weet je wel zeker dat ..........,
hoeveel mensen zullen er komen, etc., etc." Zelf had
ik een bodem van 50 bezoekers, als het er minder zouden zijn zou ik teleurgesteld
zijn. We hadden veel tijd en moeite in de publiciteit besteed en het is
dan ook altijd weer slikken als mensen je daar op aanspreken met: "we
wisten van niets". Ik vind het vreemd, dat verstuurde post zo moeilijk
aankomt bij de mensen en groepen (we hadden alle persoonlijke uitnodigingen
ongeveer 1 maand van te voren verstuurd) verder is het ettelijke malen
via internet rondgestuurd over de vredeslijst, maar ja het zal nog wel
even duren voordat dat medium optimaal benut zal worden en alle technische
problemen opgelost zijn. We begonnen de dag in ieder geval met mooi weer
(voor of nadeel?) en hoewel het
erg traag op gang kwam groeide het aantal bezoekers in de loop van de
dag, zodat onze vrees van een lege Emmausruimte gelukkig niet uitkwam:
persoonlijk was ik tevreden met de opkomst. Ik heb redelijk wat georganiseerd
en heb geleerd om mijn verwachtingen erg reëel te houden, zeker, omdat
dergelijke onderwerpen niet "goed in de markt liggen" Op het
eind van de dag waren we allemaal moe, maar ook tevreden, zodat we nu
al weer zitten te denken, wat we kunnen verbeteren voor de volgende keer.
Het programma was opgezet onder het motto: voor ieder wat wils. Zelf vind
ik het fijn als er van alles gebeurd op een dag, het maakt het gemakkelijker
om je te "bewegen", contacten te leggen en om niet meteen om
te draaien, omdat er niets gebeurd. Het nadeel is dat het allemaal wat
chaotisch wordt en dat je constant mensen moet wijzen op het programma.
Er waren tentoonstellingen, videoprogramma’s, computers, afgewisseld met
gespreksgroepen en optredens, er was een boekpresentatie, de Kees Koningprijs
werd terecht (!!) aan Mariëtte uitgereikt en men kon desgewenst lekker
in de zon in de tuin zitten. Zelf heb ik vooral rondgerend, mensen ontvangen
en te pas en te onpas aan de microfoon gehangen om mensen te bewegen,
dat te doen, waar in eerste instantie de dag voor bestemd was: elkaar
ontmoeten en in gesprek raken. Het valt niet mee om de hele dag te blijven
glimlachen, maar door de positieve opmerkingen kwam ik er redelijk heelhuids
doorheen (overigens vind ik het terecht als je je afvraagt of het werk
wat er in gaat zitten om een dag te organiseren en de financiën, die er
mee gemoeid zijn opwegen tegen het resultaat van de dag). Verder is het
hartstikke leuk om "oude" bekenden weer te ontmoeten, het geeft
mij ook weer een brok motivatie (succes met het boek Gerard en niet vergeten,
dat we er een stapel van willen hebben !!!!!!!!) Over de invulling van
het programma zal ik niet uitweiden, teveel is daar sprake van persoonlijke
voorkeur. Wil je er meer van weten of heb je dingen gehoord en/of gezien
die je voor een eigen programma wilt gebruiken: neem dan even contact
op met het Vredesburo
groetjes van Hans
AKTIES TEGEN KERNWAPENS
1
Oktober was het de derde keer, dat er op deze Abolition Day een burgerinspectie
naar de kernwapens op de
luchtmachtbasis Volkel gehouden werd. Sinds het Internationaal Gerechtshof in
Den Haag op 8 juli 1996 kernwapens onverenigbaar verklaarde met de geldende
regels vervat in het Algemeen Recht, Humanitair Recht en het Oorlogsrecht, zijn
de burgerinspecties, mede geïnspireerd door de VN-inspecties in Irak, een
opkomend actiemiddel.
Deze
keer had de organisatie van Akties Tegen Kernwapens behoorlijk uitgepakt met
een goed doorwrocht programma voor deze dag met deskundige sprekers, dichters,
muziek, een politiek debat met politici van D’66, Groen Links en de SP en de
volledige catering van Rampenplan. De aanhoudende regen en de kou konden niet
verhinderen, dat de manifestatie voor de hoofdpoort van vliegbasis Volkel druk
bezocht werd. Aan het einde van het programma verzochten de burgerinspecteurs
om toegelaten te worden op de basis om de daar aanwezige kernwapens te
inspecteren. Nadat hen, volgens verwachting, de toegang geweigerd werd besloten
de inspecteurs massaal zich over en door de hekken toegang te verschaffen tot
de basis, aangezien zij zich hier, volgens het Neurenberg Charter (dat aan
burgers de verplichting oplegt om oorlogsmisdaden te signaleren en voorkomen),
verplicht toe voelden.
In
totaal werden er 55 burgers na betreding van de basis aangehouden, waarvan er
slechts 15 een dagvaarding om op 7 maart 2001 voor de politierechter in Den
Bosch te verschijnen, meekregen. De inspecteurs zijn blij met deze dagvaarding,
omdat zij zo de rechter hun kleine ‘vergrijp’ kunnen laten afwegen tegen het
grote vergrijp dat de Nederlandse regering pleegt ten opzichte van het
Internationaal Humanitair Recht en het door haar zelf ondertekende
Non-Profilatieverdrag met het toelaten van kernwapens op haar grondgebied.
Al met al weer een prima actiedag.
Zie
voor meer informatie ook www.ddh.nl/vrede/kernwapens
HELSINKI, 25 JAAR GELEDEN
Op 1 augustus 1975 werd in Helsinki door 35 landen een
overeenkomst ondertekend tijdens de Conferentie voor veiligheid en samenwerking
in Europa. Dit feit werd "gevierd" met een symposium op 9 oktober
2000 in De Nieuwe Kerk te Den Haag.
Deze conferentie bracht als organisatie, de OVSE "Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa"
voort.
Er waren van deze organisatie
sprekers uit o.a. Rusland, Albanië, Kosovo, Budapest en Frankrijk. De meest bekende spreker was
de hoge commissaris voor de minderheden, Max van der Stoel. Heel in he kort
vertelde hij dat het niet mogelijk is in de toekomst te kijken, en dat we de
toekomstige ontwikkelingen voorzichtig moeten inschatten. (De vorige sprekers
hadden al gesproken over de geschiedenis en doelstellingen van de OVSE.) En dat de OVSE zich in de
toekomst voornamelijk zal moeten richten op vroegtijdige conflictpreventie en
de mensenrechten. In zijn toespraak gaf hij volgens mij één belangrijke
duidelijke boodschap. Hij wees met klem op de zorgwekkende opkomst van
nationalistische ideeën bij minderheden zowel als bij meerderheden. Hij
benadrukte de noodzaak van het hebben van wederzijds respect bij alle
bevolkingsgroepen voor ieders rechten en plichten.
De andere sprekers brachten ook vragen naar voren waarover de OVSE
zich in de nabije toekomst zal moeten buigen. Dit waren o.a.: het
voorzitterschap en secretariaat van de OVSE, de wat belerende houding van hun
hulpverlening in voormalige communistische landen en Eurazië en de samenwerking
met de NAVO !?. Het was een interessante middag.
AANKONDIGING: Als je dan toch eens in de stad Eindhoven moet zijn,
loopt dan eens de stadskerk St. Catrien binnen. Van 30 oktober t/m 30 november
staat daar onze informatieve tentoonstelling met tekeningen van gevluchte
Tibetaanse kinderen. De moeite waard!
BERICHT VAN DE BUITENPOST SARAJEVO
Gefeliciteerd
beste mensen.
Het
doek is gevallen voor één van de grootste volksverlakkers van de afgelopen decennia.
Waar het volk van Irak er niet in slaagde haar leider af te zetten, ondanks de
bommen van de Nato (of kwamen ze daar van de VN?), daar is het volk van Servië
er uiteindelijk wel in geslaagd om Milosevic af te zetten. Een man, die ons
ertoe bracht een bommentapijt te aanvaarden alof er niets anders mogelijk was.
Zeker een man, die zijn land, de hele regio en zelfs geheel Europa lange tijd
in verwarring bracht. Een verwarring, die duizenden deed omslaan in blinde
haat, die miljoenen deed vluchten, die de wetten op gastvrijheid in andere
delen van Europa aantrok en een toekomst voor vele mensen min of meer
onmogelijk maakte. Maar de man is vertrokken en god weet waar naar toe. Alle
eer komt eigenlijk toe aan de pubers van Servië, de jongeren die te onschuldig
waren om zich neer te leggen bij een gemanipuleerde maatschappij. Laten wij
hopen dat de Nato en andere leiders van de wereld, inclusief de nieuwe leiders
in Servië, niet proberen de credits, die hiermee aan het oppervlakte komen, op
hun eigen borst te spelden, want er is maar één groep, die dit voor elkaar
heeft gekregen: de jeugd van Servië.
Op de televisie zie ik nog veel
drievingerige tekens. Ik hoop, dat de inwoners van Servië begrijpen, dat vele
andere inwoners van voormalig Joegoslavië dit teken nog altijd zien als een
teken, waarmee de Servische fanatiekelingen als hooligans door het land heen
raasden, alsof het een pretpark was. De pijn, die erop volgde, is nog steeds te
voelen.Verder
hoor ik natuurlijk altijd, dat de ‘president van Joegoslavië’ is opgestapt.
Maar graag zou ik een kleine suggestie willen doen aan de Serviërs, die op hun
manier voor hun land hebben gevochten: als resultaat van het nationalisme, dat
door de Balkan raasde, zou je nu kunnen zeggen dat de Serviërs in Serviër wonen,
en dus niet in Joegoslavië of klein-Joegoslavië. Indien de Serviërs hun land
omdopen in Servië, ontstaat er meteen een helderheid, waarop verder gebouwd kan
worden. De wanstaltige term ‘voormalig Joegoslavië’ kunnen we dan ook in de
prullenbak gooien. Tezamen met alle slechte bedoelingen van weleer.
Nogmaals,
alle lof aan de jeugd van Servië, die nog jong en fris was, niet vermoeid van
de jarenlange overlevingsstrijd en bovenal humaan, sociaal en intelligent. Het
zou een goede geste van de wereld zijn de ideeën van deze jeugd eens goed te
bestuderen om daarna de vrije ruimte te geven. De slogan, dat de jeugd de
toekomst heeft, is al te lang onder tafel geschoven. Verwacht van Servië niet
meteen dat alles veranderd. Zie Milosevic als een directeur van een fabriek,
die eindelijk naar huis gestuurd wordt, nadat de fabriek totaal is stil
gevallen, vanwege alle oorzaken, die maar te bedenken zijn. Ook al is die
directeur dan weg, de fabriek zal nog heel erg lang haperen. Ik verwacht niet
eenzelfde frisse wind als toen Tudjman stierf en Mesic het roer overnam, maar
het is toch voor het eerst, dat het de goede kant opgaat. Eindelijk is er
lucht, eindelijk is er hoop, eindelijk is er een toekomst met perspectief. Geef
hen de ruimte en de tijd.
En wat
zeggen de mensen in Bosnië hiervan? Eigenlijk niet veel. Een reactie als
‘Milosevic kan me geen reet schelen’ is vaak gehoord. In de kranten staan
artikelen met de strekking, dat Servië nu eerst maar Bosnië Hercegovina moet
erkennen. Een lauwe reactie die wel begrijpelijk is.Milosevic voor het Haagse
tribunaal? Dat moet ik eerst nog eens zien. Hoe nu verder? Een borrel op de
nieuwe hoop en de goede moed en het leven zal blijken niet veel veranderd te
zijn. Maar toch, we wilde deze man toch weg? En dat is nu het geval. Vandaar
beste wereld, gefeliciteerd met dit kansrijke resultaat!
Van
onze buitenpostmedewerker Martin S. Past is zojuist zijn tweede boek verschenen
(voor het eerst gepresenteerd op 0nze projektendag op 24 september. De titel
van het boek is: "The Ease of Mind".
Gedachtespinsels
tijdens het vredesproces in Bosnië Herzegovina. Het boek bevat ongeveer 200
pagina’s met daarin gedichten, verhalen, verklaringen, noodkreten en
interessante links naar gerelateerde boeken, muziek en internetpagina’s. Deels
fictie, deels bittere werkelijkheid.
Het
boek kost 20 gulden (hier komen nog eventuele verzendkosten bij). Verkrijgbaar
bij het Vredesburo.
Door alle drukte na
de zomervakantie, heeft de bibliotheek een tijd stil gelegen. Maar er is wel
een boekje dat ik hier even onder de aandacht wil brengen. Een oude bestseller.
"Silent Spring". De schrijfster Rachel Carson publiceerde haar boek
in 1962 en het deed nogal wat stof opwaaien! Het boek opende vele ogen en
zorgde er onder andere voor dat DDT verboden werd in veel landen en het zorgde
voor een betere regelgeving ter bescherming van de lucht, het water en het
land. Haar terechte bezorgdheid voor de toekomst van "onze" aarde
onderbouwde ze in dit boek met de nodige voetnoten, zodat iedereen haar beweringen
kan nazoeken via de uitgebreide bronvermelding. Dit boek werd voor vele
milieugroeperingen hèt handboek. In onze biep ligt de herdruk uit 1994, met een
voorwoord van vice-president Al Gore. Eén van zijn opmerkingen
over dit boek:"Silent Spring came as a cry in the wilderness, a deeply
felt, thoroughly researched, and brilliantly written argument that changed the
course of history. Without this book, the environmental movement might have
been long delayed or never have developed
at all." Ik vraag mij af of hij
ook goed de passages over de gevaren van biochemische en nucleaire wapens heeft
gelezen en hiertegen stappen zal ondernemen. We zullen de komende tijd wel meer
van en over Al Gore te horen krijgen.
Maar hopelijk ook blijft er de nodige aandacht voor "onze aarde" en
al de belangrijke punten die Rachel Carson zo duidelijk in haar boek
beschrijft. Rachel Carson, "Silent
Spring", Uitgave Houghton Mifflin Company, Boston/ New York. ISBN 0-395-68329-7.
(ingezonden
mededeling)
INFORMATIEDAG
PEACE BRIGADES INTERNATIONAL(PBI)
PBI beschermt
leden van organisaties die zich geweldloos verzetten tegen onderdrukking
en geweld in hun land; op dit moment in Colombia, Haiti, voormalig Joegoslavie, Mexico en Oost-Timor.
Het gaat om mensen die actief zijn in mensenrechtenorganisaties, vakbonden,
vluchtelingenorganisaties, boerencoöperaties en politieke bewegingen.
PBI-vrijwilligers
escorteren personen die met de dood worden bedreigd, posten bij
aanslaggevoelige kantoren en treden op als internationale waarnemers bij protestdemonstraties
en stakingen.
In
Nederland worden vrijwilligers gezocht, die het werk van PBI willen steunen,
onder andere door het verspreiden van informatie via steunpunten, info.-markten
en regio-pers, door fondsenwerving en vrijwilligersbegeleiding.
Wie
meer wil weten over het werk van PBI is hartelijk welkom op de informatiedag
van PBI-Nederland op zaterdag 28 oktober 2000 in ‘De Expeditie‘ te Amersfoort,
Schimmelpennickkade 30.
Wilt u zich
voor deze dag opgeven of meer informatie over het werk van PBI ontvangen, neem
dan contact op met: Evelyn Crince, Lage Distelweg 4, 7044 AC Lengel, tel.: 0314
- 662696, e-mail: muzenmed@worldonline.nl