| Samenvatting: | Het einde van de Koude Oorlog stelt de Verenigde Naties eindelijk in staat haar mandaat - het handhaven en herstellen van de internationale vrede en veiligheid - uit te oefenen. Onder verwijzing naar Rwanda en het voormalige Joegoslavië moet echter worden geconstateerd dat de Verenigde Naties tot nu toe weinig succesvol is geweest. Een aantal zaken belemmeren de Verenigde Naties in het vervullen van haar taak. Ten eerste de geringe bereidheid van landen om middelen voor vredesoperaties ter beschikking te stellen. Ten tweede de juridische belemmering om tegen de wil van het bevoegde gezag, ook om humanitaire redenen, te interveniëren. In beide gevallen wordt de ethische noodzaak soms veronachtzaamd. Daarnaast zijn er bij de uitvoering van vredesoperaties problemen in de samenwerking tussen de Verenigde Naties en particuliere hulporganisaties (NGO's) en tussen de Verenigde Naties en regionale intergouvernementele organisaties, zoals de NAVO. Er dienen derhalve nog veel problemen te worden opgelost om de nieuwe mogelijkheden ten volle te benutten. Dit is niet alleen een zaak van de politiek, maar ook van de individuele burger, die immers het gezag moet legitimeren. Bovendien kan de burger actief proberen de politiek te bewegen om middelen voor vredesoperaties ter beschikking te stellen. Informatie omtrent deze problematiek is dan onontbeerlijk Deze informatie beoogt dit cahier te verstrekken. Deskundigen uit de praktijk en de wetenschap werpen hun licht op verschillende aspecten van het vredesproces. |
| Trefwoorden: | Koude Oorlog, Verenigde Naties, NAVO, NGO's, vredesoperaties, ethiek, juridische aspecten, conflictbeheersing, conflictpreventie, sanctiebeleid, interventiebeleid, H. van der Graaf, Mient Jan Faber, Bart van der Sijde, vredesmachten, humanitaire hulp, |