| Samenvatting: | Een vredesoperatie loopt ernstig mis: wie is dan verantwoordelijk? In 1993 stierven jonge Somaliërs door toedoen van Canadese militairen. Belgische en Nederlandse VN-blauwhelmen konden in respectievelijk Rwanda (1994) en Srebrenica (1995) een genocide niet voorkomen. Op papier zijn de verantwoordelijkheidsregels van politiek en krijgsmacht sluitend. De praktijk is echter weerbarstig. De inzet is hoog: leven en dood, moed en lafheid. Vooral de slachtoffers riepen om harde sanctionering van de verantwoordelijken.
Onderzoekscommissies bogen zich keer op keer over de gevoelige materie. Journalisten zagen in de drie ontspoorde vredesmissies - Somalië, Rwanda en Srebrenica - een aanleiding om de machinaties van politici en militairen bloot te leggen.
Deze studie analyseert de processen van verantwoording in Canada, België en Nederland. Welke tactieken gebruikten betrokkenen om verantwoordelijkheid te ontwijken of door te schuiven? De complexiteit van de gebeurtenissen en de organisaties (het many hands-fenomeen) bood genoeg argumenten èn de ruimte om het spel van verantwoordelijkheidstoedeling jarenlang vol te houden, met een weinig bevredigende afloop.
Christ Klep is als docent en onderzoeker verbonden aan de Universiteit Utrecht,waar hij zich specialiseerde in militaire geschiedenis en defensievraagstukken (met name vredesoperaties) en politieke verantwoordelijkheid. |
| Trefwoorden: | Uruzgan, Afghanistan, Nederland, Vredesmissie, ISAF, politiek, defensie, OEF, Rwanda, Somalië, Srebrenica, UNITAF, UNAMIR, UNPROFOR, Canada, België, Dutchbat, NIOD-onderzoek, parlementaire enquête, Justitie, Media, politieke verantwoordelijkheid, kabinet-Kok, militairen, ministers, militaire verantwoordelijkheid, S. Arone, A. Aruush, J.L.Dehaene, L.Delcroix, L.Marchal, Th. Karremans, J.van Kemenade, J. Voorhoeve, |