| Samenvatting: | Green Peace, Reis naar de Bom leest als een spannend zeemansverhaal. Het is een authentiek verslag van een Green Peace-Aktie in de jaren 1972-'73 De Auteur, de Canadese zeezeiler ex-projectontwikkelaar en ex-badmintonkampioen David Taggart, maakte toen twee zeiltochten van Nieuw Zeeland naar Polynesië om de Franse kernproeven bij Mururoa te verhinderen. Tijdens die tochten komt hij heftig in conflict met de Franse marine; de eerste keer wordt zijn kits Vega geramd door een mijnenveger en een mijnenveger en een jaar later loopt hij ernstig oogletsel op als hij door een ploeg kommando's met knuppels wordt bewerkt. Het conflict verplaatst zich dan van volle zee naar een Parijse rechtszaal, waar McTaggart het bezetten van een stuk oceaan rondom Mururoa bestrijdt. Dat is een lijnrechte schending van de alom gerespecteerde vierhonderd jaar oude zeewet, die door Hugo de Groot was opgesteld. Maar hij heeft geen schijn van kans. Wel wordt de Franse marine berispt wegens rammen. Juridisch krijgt McTaggart dus maar gedeeltelijk zijn zin, maar Reis naar de Bom, laat zien wat een zeiljacht van twaalf meter en de moed en zeemanskunst van een handjevol mensen toch nog teweeg kunnen brengen in een dolgedraaide technocratische wereld. De Vaga is het visgraten in de keel van de Franse natie, druk doende haar imago als wereldmacht op te poetsen. De auteur eindigt het boek in het besef dat hij als een nietige pion in het schaakspel van de wereldpolitiek toch een patstelling heeft weten te veroveren. De golf van publiciteit over zijn actie heeft in ieder geval de mensen bewust gemaakt van de duistere praktijken van de atoomwapen makers. De openluchtproeven zijn inmiddels gestaakt, de Franse bommen ontploffen nu ondergronds. Statistisch is vastgesteld dat sinds de 'reis naar de Bom' in het Zuid-zeegebied minder kinderen aan leukemie zijn gestorven. |