| Samenvatting: | Joyce Lussu (1912) moest in 1924 met haar ouders het Italië van Mussolini ontvluchten. In de Tweede Wereldoorlog ontving zij een militaire opleiding en nam ze met de wapens in de hand deel aan het antifascistische verzet. Met de nederlaag van de nazi's was voor haar de strijd niet afgelopen. Zij leidde een actief politiek bestaan in eigen land en maakte in tal van Derdewereldlanden contact met de bevrijdingsbewegingen. Een integraal onderdeel van haar strijd tegen imperialisme, geweld en onderdrukking vormt haar opvatting over de gelijkheid tussen man en vrouw. Beiden moeten bevrijd worden uit hun traditionele rol: de vrouw als moeder en de man als soldaat. Dat is de centrale boodschap uit haar autobiografische journaal dat is opgebouwd uit scėnes die o.a. het nog half feodale Italië van haar jeugd, de partizanenstrijd tegen de nazi's, en bezoeken aan de guerrilleros in Koerdistan en Guinee-Bissau beschrijven. Het boek is tevens een aanval op het militaire bedrijf de mentaliteit van discipline en vernietiging, de nucleaire technologie, de geheime bases en bondgenootschappen, de oorlogsindustrie, de wapenhandel en de veiligheidsdiensten, waarop geen enkele democratische controle bestaat. Polemisch en hartstochtelijk bindt Joyce Lussu de vrouwenbeweging op het hart, zich niet te beperken tot een emancipatiestrijd op individueel of psychologisch vlak maar zich actief te bemoeien met kwesties van oorlog en vrede die bepalend zijn voor de kwaliteit (en zelfs het voortbestaan) van ons samenleven. |
| Trefwoorden: | Italië, Tweede Wereldoorlog, militarisme, partizanen, gender, vrouwen, emancipatie, soldaten, Koerdistan, Guinee-Bissau, discipline, nucleaire technologie, geheime bases en bondgenootschappen, oorlogsindustrie, wapenhandel, veiligheidsdiensten, autobiografie, |